Η φωτογραφία είναι από τον εορτασμό της Πρωτομαγιάς 2011
ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
Και μου λες
Έτσι μικρό ήταν το όνειρό μας
μα τούτο το όνειρο
ήταν το όνειρο
όλων των πεινασμένων και των αδικημένων
κι οι πεινασμένοι ήταν πολλοί
κι οι αδικημένοι ήταν πολλοί
και το όνειρο μεγάλωνε-σιγά-σιγά μεγάλωνε.
Γ.Ρίτσος
Πρωτομαγιά 1886 Σικάγο:
Οι εργατικές ενώσεις διεκδικούν την κατοχύρωση της οκτάωρης εργασίας. Οι κινητοποιήσεις καταστέλλονται βίαια, οι πρωταγωνιστές του εργατικού ξεσηκωμού απαγχονίζονται, η συνδικαλιστική δράση απαγορεύεται. Η Πρωτομαγιά αναγορεύεται σε ημέρα τιμής και μνήμης για τα θύματα της εργατικής τάξης που αγωνίζεται να κατοχυρώσει το ρόλο της στη διαμόρφωση των κοινωνικών και πολιτικών εξελίξεων.
Σημαίες κόκκινες, μαύρες, ο Φρεδερίκο, η Κατρίν και η Σιμόν.
Το δίκιο απ τον κρατήρα βγαίνει σαν βροντή, σαν κεραυνός

Πρωτομαγιά 1892 Αθήνα:
Πρώτος εορτασμός της εργατικής Πρωτομαγιάς. Ο σοσιαλιστικός σύλλογος με επικεφαλής τον Σταύρο Καλλέργη οργανώνει την πρώτη μαζική εκδήλωση με αιτήματα ίσης αμοιβής για ίση εργασία, οκτάωρη απασχόληση, βελτίωση των όρων ζωής στις εργατικές συνοικίες.
Γιέ μου σπλάχνο των σπλάχνων μου καρδούλα της καρδιά μου πουλάκι της φτωχιάς αυλής αητέ της ερημιάς μου
Πρωτομαγιά 1909 Μονεμβασιά, ξημερώματα:
Γεννιέται ο Γιάννης Ρίτσος, ο ποιητής κάθε ματωμένης Πρωτομαγιάς …
“Εμείς ταγίζουμε ζωή στο χέρι περιστέρι κι εμείς ούτ’ ένα ψίχουλο δεν έχουμε στο χέρι”
Πρωτομαγιά 1922 Πειραιάς:
Να δεις, να πεις, να το χαρείς ακέριο το όνειρό σου
Να στέκεται ολοζώντανο
Κοντά σου στο πλευρό σου
Στην Πλατεία Κοτζιά: Πρώτη δολοφονία απεργού.
Καλαμάτα: Οκτώ διαδηλωτές νεκροί σε κινητοποιήσεις μυλεργατών και λιμενεργατών.
Μέρα Μαγιού μου μίσεψες, μέρα μαγιού σε χάνω, άνοιξη γιε π’ αγάπαγες κι ανέβαινες απάνω στο λιακωτό και κοίταγες και δίχως να σωπαίνεις άρμεγες με τα μάτια σου το φως της οικουμένης…
Μάης 1936 Θεσσαλονίκη
Παράξενη Πρωτομαγιά με αγκάθια πλέκουν σήμερα στεφάνια….
Πρωτομαγιά 1944 Σκοπευτήριο Καισαριανής
Δεν έχω δρόμο ούτε γειτονιά να περπατήσω μια Πρωτομαγιά: Τα ψεύτικα, τα λόγια τα μεγάλα μου τάπες με το πρώτο σου το γάλα.
Μνημόνιο, κρίση, ανεργία, κλειστά μαγαζιά, συγχωνευμένα σχολεία, ματαιωμένα όνειρα, συμπολίτες μας και μετανάστες εξαθλιωμένοι στους κάδους των σκουπιδιών, ανύπαρκτα πια οκτάωρα σε όσους έχουν ακόμα δουλειά. Και μια άνοιξη που περιμένει να τη γιορτάσουμε με γενική απεργία στους δρόμους, διεκδικώντας τη ζωή μας. Που μας την πήρανε. Και αν δεν την απαιτήσουμε πίσω με αγώνες, κανείς δεν θα μας την χαρίσει.
Γλυκέ μου εσύ δε χάθηκες μέσα στις φλέβες μου είσαι
Γιέ μου στις φλέβες ολουνών έλα βαθιά και ζήσε.
Κ. Γαλοπούλου