Για αυτούς που έχουν μάθει να μισούν τα “χρώματα” ..

Κόσμος ανέβαινε στην πλευρά του λόφου όπου ξεκίναγε για άλλη μια χρονιά το Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ του Κυριακάτικου Σχολείου Μεταναστών. Μια ευκαιρία να δούμε τους φίλους μας, να συζητήσουμε, να ενημερωθούμε, να χορέψουμε και να τραγουδήσουμε παρέα. Μια ευκαιρία για να υπενθυμίσουμε στον κόσμο οτι η ελπίδα δεν χάθηκε ακόμα όσο παλεύουμε ενωμένοι για τα Δικαιώματά μας στην Ζωή, την Παιδεία, την Υγεία και την Εργασία, Έλληνες και Μετανάστες ..

Εκθέσεις φωτογραφίας , κουζίνες από όλο τον κόσμο , βιβλία , συλλογικότητες και δομές αλληλεγγύης έδωσαν για άλλη μια φορά
ένα δυναμικό παρόν και χρώμα στις δύο αυτές μέρες και νύχτες όσο κράτησε δηλαδή και η συγκεκριμένη γιορτή. 

Καλλιτέχνες που ένωσαν τις φωνές τους με απεργούς και απολυμένους εν καιρώ “κρίσης” και χόρεψαν μαζί με τον κόσμο που ήρθε να υποστηρίξει αυτόν τον αγώνα.
Μαζί τους και εμείς !!

Στο τραπεζάκι του Ανοιχτού μας Σχολείου , μας περίμεναν σχολικά είδη που από καιρό συλλέγουμε προκειμένου να διατεθούν σε οικογένειες ανέργων που δεν μπορούν να επιβαρυνθούν εξ’ ολοκλήρου με όλα τα έξοδα που απαιτούνται για να μπορέσουν τα παιδιά τους να παρακολουθήσουν τα μαθήματα της νέας τους σχολικής χρονιάς. Κάπου ανάμεσα στη συγκίνηση και το γιορτινό κλίμα του Φεστιβάλ αναρωτήθηκα για την εξέλιξη της υγείας του Κώστα Κατσούλη , όταν συνάντησα έναν κοινό μας φίλο και χωρίς να τον γνωρίζω ο ίδιος προσωπικά .. Ήταν ακόμα στη ζωή αλλά με μηχανική υποστήριξη ..

Για κάποια στιγμή τα χαμόγελα πάγωσαν και τα βλέμματά μας χαμήλωσαν σαστισμένα.

Την επόμενη μέρα στο Ανοιχτό μας Σχολείο μια ομάδα αγαπημένων ανθρώπων προετοιμάζει την αποστολή των Σχολικών ειδών. Ξύστρες, μολύβια, πολύχρωμες κασετίνες, τετράδια είναι παντού αραδιασμένα στο χώρο και χωρίζονται ανα κατηγορίες.
Δημοτικά , Γυμνάσια , Λύκεια ..
– Θέλουμε χρώμα .. Λίγο περισσότερο χρώμα για τα παιδιά του Δημοτικού ! .. ακούγεται μια φωνή να λέει ..
Αργότερα και αφού τελειώσαμε την εργασία μας, κατέβηκα με έναν φίλο στο Λιμάνι κοντά στην Εκκλησία του Αγ. Διονυσίου
χαζεύοντας την θάλασσα και τα πλοία .. Ο ήλιος στη δύση του έχει βάψει το τοπίο στα χρώματα του δειλινού
και κάνει μια ευχάριστη ψύχρα.
– Εχουν κι αυτά ψυχή , μου λέει .. έχουν ζωή .. αναπνέουν !!

Η ώρα κοντεύει 7:00 μ.μ
Στο ίδιο σημείο και λίγο πιο πέρα έχουν έρθει συγγενείς και φίλοι του Κώστα Κατσούλη 

για να συνοδεύσουν τη σωρό του που είναι έτοιμη να ταξιδέψει για Κρήτη ..
Χωρίς να γνωρίζω τίποτα από όλα αυτά, φοράω το μπουφάν μου και ανεβαίνουμε στο μηχανάκι 

για να φύγουμε καθώς πίσω μας ο ουρανός συνέχιζε να καίγεται ..

Την αμέσως επόμενη μέρα με κατάπληξη μαθαίνω οτι η οικογένεια του Κώστα Κατσούλη
επιθυμεί αντί στεφάνων να δωθούν τα χρήματα στο Ανοιχτό μας Σχολείο
ή σε όποια άλλη αλληλέγγυα δομή θέλει ο καθένας από τους συγγενείς και τους φίλους του ..

” Άνθρωποι δολοφονούνται …
Άνθρωποι φεύγουν “αφύσικα” …
Και άνθρωποι μένουν, κι ορκίζονται μέσα τους
πράγματα σε αυτούς που φεύγουν”
Αναφέρει χαρακτηριστικά στην προσωπική της ιντερνετική σελίδα μια πολύ καλή φίλη του Σχολείου μας. 

Αυτό θα κρατήσουμε !!
Και αυτό επειδή πολλές φορές τα γεγονότα και οι συνθήκες που τα δημιουργούν ενώνουν άρρηκτα τις ζωές κάποιων ανθρώπων
με έναν τρόπο μαγικό που μόνο η αρχαία ελληνική δραματουργία μπορεί να το ερμηνεύσει.
Αυτό είναι που φοβούνται όσοι έχουν μάθει να μισούν τα χρώματα .. 

* Από όλους εμάς ένα μεγάλο ευχαριστώ στην οικογένεια και τους φίλους του Κώστα Κατσούλη
για τη σκέψη που κάνανε να δωθούν χρήματα αντί στεφάνων σε αλληλέγγυες δομές.
Δεν υπάρχουν λόγια …  

* Φωτογραφία : Άγγελος Καλοδούκας
Από την πρώτη μέρα της γιορτής του Κυριακάτικου